Garść myśli o współczesnych Stanach Zjednoczonych

Od jakiegoś czasu obserwuję, że krytycznie nastawieni do systemu Amerykanie zaczynają wspominać o Amerykańskim nowym socjalizmie. Nazwa ta w zasadzie wymaga cudzysłowu przy słowie socjalizm.

Polega to na tym, że całość systemu pracuje dla prywatnych odbiorców. Powstają organizacje takie jak Fannie Mae (poręczenia hipotek) lub Apollo (poręczenia kredytów studenckich), w których ryzyko ponosi całe społeczeństwo — stąd socjalizm, ale korzyści/zyski odnoszą jednostki tj. osoby zarządzające organizacjami, ewentualnie klienci tych organizacji. Organizacje tworzone są oczywiście w szczytnych celach tj. upowszechnianie dostępu do kredytu hipotecznego lub studenckiego, ale przy okazji rykoszetem powodujące inflację cen produktów, które są kredytowane. Ponieważ zarządzający/akcjonariusze tych organizacji chcą maksymalizować zysk, a ryzyko jest ręczone przez państwo, nie przejmują się tym, że kredyty udzielane są podmiotom, które nie są w stanie ich spłacić.

Podobnie państwo było ostatnią deską ratunku w czasie apogeum ostatniego kryzysu, ratując przed upadkiem amerykańskie instytucje finansowe. Ryzyko, które dawniej ponosili przedsiębiorcy, zostało przeniesione na podatników.

Wydaje się, że „nasz” socjalizm był jednak sprawiedliwszy 😀

1. Podczas pobytu w Warszawie w lipcu 1989 prezydent George Bush uprawiał poranny jogging w Parku Łazienkowskim, nie stroniąc od rozmów z napotkanymi mieszkańcami Warszawy.

2. Bill Clinton w roku 1997 wygłasza przemówienie z „nic o was bez was” na placu Zamkowym w Warszawie.

3. Pierwsza oficjalna wizyta Georga W. Busha 15 czerwca 2001 zaczyna się od spotkania ze studentami w gmachu Biblioteki UW. Następne jego wizyty miały również spontaniczny charakter. (8 czerwca 2007 pierwsza para USA odpoczywa na plaży w letniej rezydencji prezydenta Lecha Kaczyńskiego na Helu).

4. Barack Obama — może Wy coś o tym wiecie, jakoś nie doszło do mnie, aby cokolwiek wspomniał do nas…

Tygodnik „Wprost” wraz z Ambasadą USA w Polsce organizuje XIII edycję konkursu dla młodych dziennikarzy. Tym razem temat pracy konkursowej brzmi: „Czy Barack Obama wygrałby wybory prezydenckie w Polsce?”. Odpowiedź na to pytanie, wraz z uzasadnieniem w formie krótkiego eseju, może być przepustką do kariery dziennikarskiej. Główną nagrodą w konkursie jest bowiem trzytygodniowe stypendium w Missouri School of Journalism. Na zwycięzców czekają również staże w redakcji tygodnika „Wprost”.

http://www.wprost.pl/ar/243606/Czy-Barack-Obama-wygralby-wybory-prezydenckie-w-Polsce-konkurs-Wprost-i-ambasady-USA/

Innymi słowy, „Kto jest twoim największym idolem i dlaczego Lenin”… 🙂

Socjalistyczne rządy często posiadają rozbudowany system więziennictwa. U szczytu „świetności” przed II wojną światową sowiecki gułag więził 800 na 100.000 mieszkańców Kraju Rad.

Dzisiaj USA więzi około 743 na 100.000 swoich obywateli — łącznie jest około 2,3 mln więźniów. Przy uwzględnieniu osób na zwolnieniu warunkowym systemowi więziennictwa podlega ponad 7 milionów osób. Z grubsza 70% z nich jest rasy innej niż biała, 92% to mężczyźni. 1 na 11 Afroamerykanów znajduje się w więzieniu lub na zwolnieniu warunkowym. Tylko 7,9% więźniów federalnych popełniło przestępstwa z użyciem przemocy. Liczba więźniów ukaranych w związku z narkotykami wzrosła 12-krotnie od 1980 r. Stany Zjednoczone mają największą na świecie populację więźniów. Wskaźnik uwięzienia w tym kraju jest siedmiokrotnie wyższy niż w innych podobnych krajach np. Kanadzie, Australii i państwach Unii Europejskiej.

Źródło: Justice Policy Institute Report: Punishing Decade, & U.S. Bureau of Justice Statistics Bulletin NCJ 219416 – Prisoners in 2006

Bill Gross założyciel i menedżer PIMCO (jednego z największych na świecie funduszy inwestycyjnych), uważa, iż niesłusznie cała uwaga skoncentrowana jest na długu publicznym USA, wynoszącym 14,3 bilionów USD. Nie uwzględnia się pieniędzy ustawowo przeznaczonych na Medicare, Medicaid i ubezpieczenia społeczne — co według danych rządowych wynosi już 50 bilionów USD. Rząd zobowiązany jest również do spłacenia długów związanych z wydatkami na zwalczanie kryzysu. Bill Gross szacuje łączny dług na prawie 100 bln USD. W porównaniu: obecny dług Grecji stanowi około 492 mld USD.

„Myślenie że możemy zredukować tę kwotę w ciągu roku lub dwóch nie wydaje się realistyczne” — powiedział Bill Gross w wywiadzie dla CNBC. — „To o wiele więcej niż Grecja, to znacznie więcej niż w jakimkolwiek innym rozwiniętym kraju. Mamy problem i musimy go jak najszybciej rozwiązać.”

„Największym paradoksem kryzysu finansowego jest to, że mimo iż został spowodowany przez nadmierną pewność siebie, pożyczanie i wydatki, można go rozwiązać tylko przez zwiększenie pewności siebie, pożyczania i wydatków.”

Powyższa opinia Larrego Summersa, byłego dyrektora National Economic Council w administracji Obamy, była cytowana w Washington Post i Financial Times. Wspomniał ponadto, że bez kontynuowania stymulacji gospodarki, USA grozi wpadnięcie w „Utraconą Dekadę”, tak jak miało to miejsce w Japonii.

Czy na prawdę jest to możliwe? Zdrowy rozsądek podpowiadałby, że im więcej długu, tym trudniej go spłacić…

Piotr Łepkowski w swoim artykule w Najwyższym Czasie nr 24 wspomina o badaniu CNN dotyczącym ogólnej świadomości dotyczącej zagranicy u amerykańskich obywateli. „Reporter CNN pytał przypadkowych przechodniów na ulicach Atlanty, jaki kraj widzieliby jako cel kolejnej amerykańskiej inwazji wojskowej? Nikt nie odpowiedział, że nie ma powodów do takiej inwazji. Wszyscy wymieniali różne kraje, wśród których najczęściej padały nazwy Włoch i Francji. Raz tylko padły nazwy Kuby, Iranu i Korei Północnej. Prowadzący rozmowę miał przy sobie pęk identycznych map politycznych świata, które jednak miały pozamienianie nazwy państw. Kiedy jego rozmówca wymieniał jakiś kraj jako cel następnej inwazji amerykańskiej, dziennikarz CNN wyjmował mapę, na której kontynent australijski był oznakowany błędną nazwą kraju. Niemal wszyscy przechodnie bezkrytycznie uznawali Australię za Francję, Włochy, Koreę Północną, Kubę, Libię czy Iran. Wystarczyło im, że nazwa wymienionego przez nich kraju była wydrukowana na tle konturów Australii.”

Już wkrótce recenzja z książki Richarda Shenkmana „Jak głupi jesteśmy” („Just how stupid we are? Facing the Truth About American Voter”), która prawdopodobnie zainspirowała akcję CNN.

Stany Zjednoczone fascynowały mnie przez całe lata. Zawsze wydawały mi się mityczną Ziemią Obiecaną.

Zawsze wydawały się, jeżeli nie kolebką, to przynajmniej ostoją kapitalizmu.

Jednak ostatnie kilka lat wydaje się sugerować, że to kolejny mit… To będzie główny temat tego bloga.